Pedagogika Marii Montessori

Wprowadziła zasadę pedagogiczną polegającą na:

• swobodnym wyborze materiałów dydaktycznych, dowolności miejsca i czasu pracy,
• zniosła nagrody i kary,
• ograniczyła czynności nauczyciela na rzecz samodzielności dzieci,
• wprowadziła naukę czytania i pisania oraz podstawy matematyki.

Dała nauczycielom specjalny materiał rozwojowy do pracy z dziećmi. Jej metoda pracy z dziećmi znajdowała coraz większe uznanie i zainteresowanie.
Na początku XX wieku w Rzymie, powstaje specjalna instytucja, która ma za zadanie modernizację domóww dzielnicy robotniczej poprzez utworzenie świetlicy – przedszkola, które obejmowało swoim oddziaływaniem edukacyjnym dzieci pozostające bez opieki.
Z każdym rokiem przybywało we Włoszech takich instytucji.
Czuwanie nad całością przedsięwzięcia powierzono Marii Montessori.
Dr Maria Montessori była wielokrotnie nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla.

Istota metody Marii Montessori polega na tym, by:

• stworzyć dzieciom różnorodne sytuacje edukacyjne w odpowiednio przygotowanym środowisku,
• koncentrację i aktywność dziecka skierowana na istotne sprawy, uczyć je niezależności od dorosłych,
• podejmowane przez dziecko zadania uczyły je: myśleć, poznawać cechy, właściwości i funkcje przedmiotów, różnorodne zjawiska, a także rozumieć zależności przyczynowo – skutkowe,
• dawać możliwości samodzielnego wyboru i możliwości podejmowania własnych decyzji, co sprzyja głębokiej
  i długotrwałej koncentracji na zadaniu,
• rozwój społeczny dziecka dokonywał się w mieszanej wiekowo grupie- gdyż jest naturalną stymulacją sytuacji rodzinnej, umożliwia codzienną konfrontację z kolegami młodszymi i starszymi, stwarza dziecku szansę udzielania się, przyjmowanie pomocy, doznawania opieki, dostrzeganie potrzebującego i pełnienia różnych ról. Takich sytuacji nie doświadczają dzieci nie mające rodzeństwa, a tych jest w przedszkolu coraz więcej.

Zadania pedagogiki Montessori:

• uczenie przez działanie: dzieci zdobywają wiedzę i praktyczne umiejętności poprzez własną aktywność, w przemyślanym środowisku pedagogicznym, przy współpracy z nauczycielami ,
• samodzielność: dzieci swobodnie wybierają rodzaj, miejsce, czas i formę pracy (indywidualną lub z partnerem) przy zachowaniu reguł społecznych. Rozwijają indywidualne uzdolnienia i uczą się realnej oceny swoich umiejętności.
• koncentracja: dzieci ćwiczą dokładność i wytrwałość przy wykonywaniu zadań,
• lekcje ciszy: dzieci uczą się współpracować w cichych zajęciach indywidualnych i grupowych,
• porządek: dzieci zdobywają umiejętność przestrzegania zasad porządku w otoczeniu i swoim działaniu,
• społeczne reguły: dzieci zróżnicowane wiekowo, są łączone w grupy, sprzyja to wzajemnemu uczenia się od siebie jak w rodzinie, niesienia pomocy, przestrzegać reguł, pełnienia ról – starszego, młodszego,
• obserwacja: jest kluczem dorosłych do poznania świata dziecka. Nauczyciel z szacunkiem i uwagą obserwuje postępy i trudności dziecka, jest jego przewodnikiem,
• indywidualny tok rozwoju każdego dziecka: pracuje według własnego tempa i możliwości, podejmując zadania, do których jest już gotowe.

Formy i metody pracy z dziećmi:

• praca indywidualna z materiałem rozwojowym,
• praca w małych zespołach,
• praca z całą grupą,
• „Dzień otwartych sal” – dzieci dowolnie bawią się w wybranych przez siebie salach,
• „Zabawy integracyjne” – zabawy i zajęcia integrujące grupę oraz z dziećmi nowoprzyjętymi do przedszkola i ich rodzicami.

Dominującą formą pracy jest praca wolna (indywidualna), podczas której dzieci – korzystając z materiałów rozwojowych Marii Montessori realizują swój własny niepowtarzalny plan rozwoju oraz zapoznają się z formami pracy zaproponowanymi przez nauczyciela.
Dziecko samo decyduje jaki materiał wybierze, gdzie i jak długo będzie z nim pracowało.